Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση που διοργάνωσε η το ΚΚΕ Λασιθίου με θέμα «Ολοκληρωμένη Εκπαίδευση, σύγχρονα και ασφαλή σχολεία: Πολυτέλεια ή Δικαίωμα;» το Σάββατο 19/10 στον Αγιο Νικόλαο με κεντρικό ομιλητή τον Κώστα Κασμερίδη, μέλος της Ε.Π. Κρήτης του ΚΚΕ. Ο Κώστας Κασμερίδης τόνισε μεταξύ άλλων:
«Είμαστε πάνω από ένα μήνα από τη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία και νιώθουμε ότι παίζουμε σε δύο έργα. Από τη μία είναι το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία περιγράφει την κατάσταση στην εκπαίδευση, περίπου ως ονειρική, ότι γίνονται χιλιάδες διορισμοί, το σχολείο αναβαθμίζεται, νέες ψηφιακές λειτουργίες, διαδραστικοί πίνακες, πράσινα, ενεργειακά αναβαθμισμένα κτίρια κ.ο.κ. Από την άλλη είναι το πραγματικό έργο, η θλιβερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο καθένας μέσα στο σχολείο του είτε ως εκπαιδευτικός, είτε ως μαθητής, είτε ως γονιός που ανησυχεί και προβληματίζεται για το σε τι σχολείο και τι μόρφωση παίρνει το παιδί του. Ας αναρωτηθούμε: Τι χρειάζεται σήμερα ώστε σε κάθε παιδί να παρέχεται ουσιαστική, ολόπλευρη και κατάλληλη μόρφωση; (1) Δάσκαλος, μόνιμος, με αξιοπρεπή μισθό και συνολικά όρους διαβίωσης για να μπορεί απερίσπαστα να επιτελεί το εκπαιδευτικό του έργο, (2) Σύγχρονες υποδομές, κτίρια και εργαστήρια, (3) Συγγράμματα και περιεχόμενο τέτοιο που να μορφώνει, να διαπαιδαγωγεί, ο μαθητής να αναπτύσσει ολόπλευρα την προσωπικότητά του. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα; Τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, τα υποσυντηρημένα και γερασμένα σχολικά κτίρια, το ψηφιακό φροντιστήριο, τα «Εργαστήρια Δεξιοτήτων», την έλλειψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, τις συγχωνεύσεις και τη δημιουργία τάξεων με 25 και 27 μαθητές, ακόμα και με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, η αφόρητη καθημερινότητα για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.
Το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του σχεδιάζουν και υλοποιούν με βάση το πώς οι όροι μόρφωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα εν γένει, θα προσαρμοστούν στις ανάγκες του κεφαλαίου που εκφράζονται μέσα από τη στρατηγική της ΕΕ, του ΟΟΣΑ. Και διαμορφώνεται η σημερινή κατάσταση ενώ γύρω μας χορεύουν δισεκατομμύρια. Εξαιτίας των ανταγωνισμών διεθνώς και της συνειδητής επιλογής πρόσδεσης της Ελλάδας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και για να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη για υψηλή κερδοφορία, έχουν επιλέξει –συντάσσονται όλα τα αστικά κόμματα σε αυτό– να απαλλάξουν το κράτος από κοινωνικές ανάγκες, όπως είναι η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια, το Νερό, η Ενέργεια, η Πολιτική Προστασία για να μπορούν να δίνουν πάνω από 7δις€/χρόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, να δίνουν το συγκλονιστικό ποσό των 500.000€ τη μέρα για τη φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα για να προφυλάσσει τα συμφέροντα των αναξιοπαθούντων εφοπλιστών μας. Ενώ το ίδιο 7μηνο στα κρατικά ταμεία μπήκαν 5,5 δις ευρώ από την υπεραπόδοση των ματωμένων πλεονασμάτων, δηλαδή όσα χρειάζονται για 680 νέα σχολεία! Όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι μονόδρομος για το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, για τον λαό όμως, τους εργαζόμενους, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς μονόδρομος είναι η οργάνωση της πάλης τους μέσα από τους μαζικούς τους φορείς, συλλόγους εκπαιδευτικών, μαθητικά συμβούλια, σύλλογοι και ενώσεις γονέων.
Ακούγεται συχνά ότι η κυβέρνηση «δεν έχει αντίπαλο». Κι όμως, η κυβέρνηση έχει αντίπαλο. Είναι το εργατικό-λαϊκό κίνημα, είναι οι εργαζόμενοι που παλεύουν για ΣΣΕ και αυξήσεις στους μισθούς, οι αγρότες που παλεύουν να μην ξεκληριστούν, οι επαγγελματίες ενάντια στη φοροληστεία, οι φοιτητές ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και για μέριμνα, οι γιατροί και νοσηλευτές για αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας, οι εκπαιδευτικοί που έχουν παγώσει ουσιαστικά την αξιολόγηση τόσα χρόνια, μαζί με τους γονείς ανέστειλαν πάνω από τις μισές συγχωνεύσεις και τόσα άλλα, τα θύματα των φυσικών καταστροφών, οι φαντάροι και όλος ο λαός που παλεύουν για να μη συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, για την απεμπλοκή της χώρας από αυτούς τους σχεδιασμούς, που υπερασπίζονται τον παλαιστινιακό λαό. Είναι οι λιμενεργάτες και οι εργαζόμενοι του Πειραιά που απέτρεψαν τη φόρτωση container με σφαίρες για το κράτος-τρομοκράτη, το Ισραήλ και έφυγε άδειο το πλοίο.
Στρατηγικός, πολιτικός αντίπαλος είναι το ΚΚΕ που στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες και βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό μας αντίπαλο, την αστική τάξη και την εξουσία της, τη στρατηγική και τους στόχους της. Σε αυτό τον δρόμο καλούμε και όλους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους μαθητές να παλέψουμε μαζί για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας, ένα σχολείο που θα γράφει στις σημαίες του «ένας για όλους και όλοι για έναν», ένα σχολείο χώρος μόρφωσης και διαπαιδαγώγησης, κυψέλη πολιτισμού, αθλητισμού και συλλογικής δραστηριότητας.
Αποτελεί σύγχρονη ανάγκη των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και σήμερα είναι μια απολύτως ρεαλιστική δυνατότητα, με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, να διαμορφωθούν ανάλογα οι σχολικές μονάδες της χώρας, με εργαστήρια, χώρους άθλησης, θεάτρου, μουσικής, αλλά και υποδομές σίτισης και ξεκούρασης. Το σχολείο αυτό δηλώνει ότι τα παιδιά έχουν χέρια για να γράφουν, αλλά και για να ζωγραφίζουν, να κάνουν γλυπτική, να ασχοληθούν με απλές και σύνθετες μηχανές ή ρομπότ. Έχουν στόμα για να λένε το μάθημα αλλά και για να τραγουδάνε, να παίζουν θέατρο, να απαγγέλουν ποίηση. Στην πρότασή μας, το συνολικό πρόγραμμα του σχολείου, περιλαμβάνει τη γνωστική – μελετητική δραστηριότητα, την αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα, την ανάπαυση, τη δωρεάν σίτιση των μαθητών, και εναρμονίζεται με το εργασιακό ωράριο των γονιών. Γιατί το σχολείο ως κοινωνικός φορέας, βελτιώνει και την ποιότητα ζωής των γονέων. Η λειτουργία του, στην πρόταση του ΚΚΕ, εντάσσεται στην βελτιωμένη αλλαγή του ρόλου της οικογένειας, όχι με την έννοια της ατομικής και οικογενειακής ευθύνης, αλλά με την έννοια της κοινωνικής ευθύνης, δηλαδή, με την ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης από την κοινωνία και για την ανατροφή των παιδιών.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της υποβάθμισης, της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην πρόοδο της επιστήμης και τη μόρφωση με το σταγονόμετρο, πρέπει πρώτα να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που το κίνητρο και οι στόχοι της παραγωγής δεν θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά η κοινωνική ευημερία. Αυτός είναι ο δρόμος της διεκδίκησης και κατάκτησης των κοινωνικών – πολιτικών προϋποθέσεων ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις βαθμίδες να στοχεύει στη συνολική ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, αφού, βέβαια, θα έχει ξεμπερδέψει με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο(…)».
Μετά την ολοκλήρωση της κεντρικής ομιλιας πήραν το λόγο εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και γονείς και ακολούθησε πλούσια συζητηση.
